De keizer had tijdens zijn regeerperiode te maken met een aantal invallen van Germaanse volkeren. Er waren een aantal Romeinse legerkampen gebouwd aan de Germaanse kant van de Donau. Klachten van de Germanen leidden tot de listige actie van Marcellianus. Hij nodigde de leiders van verschillende stammen uit voor een banket. Tijdens het banket liet hij opeens de koning van de Quaden, Gabinius, doden. Daar werden de Quaden kwaad om. Ze staken met hun leger de grens over en sloegen aan het plunderen.
Het duurde een tijd voor de keizer kon ingrijpen, maar hij kreeg het wel voor elkaar. Volgens de Romeinse historicus Ammianus Marcellinus (±330 - 400 n.Chr.) werden de Quaden verslagen en begonnen de vredesonderhandelingen. Toen de onderhandelaars aangaven dat ze terecht kwade Quaden waren en dat ze geen kwaad wilden, maar niet konden instaan voor de andere Quaden, werd Valentinianus ook kwaad [sorry] (Romeinse Geschiedenis XXX.6.3):
De keizer kreeg daarop een enorme woedeaanval, en brieste, ziedend van drift toen hij begon te antwoorden, dat dit hele ondankbare volk vergeten was hoe goed hij het behandeld had, maar kalmeerde langzamerhand en werd wat redelijker, tot plotseling, alsof hij door de bliksem was getroffen, zijn adem afgesneden leek, zijn stem stokte en men hem vuurrood zag worden. Zijn hart haperde, doodszweet brak hem uit. IJlings brachten zijn toegesnelde lijfbedienden hem naar zijn privévertrekken om te voorkomen dat hij voor de ogen van het gewone volk in elkaar zou zakken. [vert.]Valentinianus' woede bleek inderdaad niet goed voor zijn hart. Hij overeed nadat hij zichzelf letterlijk woedend doodgeschreeuwd had.
Boekentip voor vandaag:
Ammianus Marcellinus, Works
Geen opmerkingen:
Een reactie posten