Ik wist wel dat mijn zoon sterfelijk was

De Griekse filosoof en geschiedschrijver Xenophon (±430 - 355 v.Chr.) had twee zonen: Gryllus en Diodorus. Toen de Atheners besloten een leger te sturen om Sparta te helpen in een conflict met de stad Thebe, stuurde Xenophon zijn beide zonen mee op de expeditie. Diodorus overleefde het, Gryllus sneuvelde. De Spartaans-Atheense samenwerking won uiteindelijk wel. De Griekse biograaf Diogenes Laërtius (3e eeuw n.Chr.) beschrijft de reactie van Xenophon toen hem verteld werd over het lot van Gryllus (Xenophon  54-55):

Op dit moment [toen hij de boodschap dat zijn zoon dood was, kreeg] zou Xenophon aan het offeren zijn geweest, met een rozenhoedje op zijn hoofd, die hij afdeed toen werd aangekondigd dat zijn zoon dood was. Maar nadien, toen hij leerde dat zijn zoon glorierijk gesneuveld was, zette hij het hoedje terug op zijn hoofd. Sommigen zeggen dat hij niet eens huilde, maar uitriep: "Ik wist wel dat zijn zoon sterfelijk was."

Griekse filosofie zit vol met opvattingen als deze rond het overlijden van dierbaren. Eerder besprak ik een vergelijkbare opvatting van de Romeinse filosoof Epictetus die zich vóór de dood van zijn geliefden al met het onafwendbare verzoend had. Als dat allemaal zo makkelijk was...

Boekentip voor vandaag:
Diogenes Laërtius, The Lives of Eminent Philosophers