In Griekenland was in die periode (of eigenlijk in de hele Griekse geschiedenis) sprake van veel onderlinge oorlogsvoering tussen allerlei staten. De grote man uit de regio was de Macedonische koning Philippus V (238 - 179 v.Chr.). Hij speelde een hoofdrol in de eerder genoemde Griekse Bondgenotenoorlog (220 - 217 v.Chr.). Deze oorlog eindigde in 217 en dat is niet toevallig het jaartal van de Slag bij het Trasimeense meer. Volgens de Griekse historicus Polybius (203 - 120 v.Chr.) lag er namelijk een verband tussen de veldslag in Italië en de vrede van Naupaktos die de Griekse Bondgenotenoorlog afbrak.
Vredesonderhandelingen kregen een strategisch karakter toen iedereen snel in de gaten had dat Philippus de baas was. Polybius noemt namelijk Agelaus van Naupaktos die de internationale verhoudingen in zijn speech verweeft (Romeinse Geschiedenis V.104):
[...] Het moge duidelijk zijn voor een ieder die ook maar matige aandacht schenkt aan zaken, dat of de Carthagers nu de Romeinen verslaan of de Romeinen de Carthagers, het onwaarschijnlijk is dat de winnaar zich tevreden zal stellen met een rijk van Sicilië en Italië. Zij zullen vooruit gaan en zij zullen hun troepen en hun plannen verder doen rijken dan wij zouden wensen. Daarom smeek ik u allen om op te passen voor het gevaar van de crisis en boven allen u, koning [Philippus]. U doet dit als u afziet van het beleid van verzwakking van de Grieken en het op die manier een makkelijke prooi van hen maken voor de invaller.De Grieken moeten ophouden met onderling knokken en zich richten op de externe vijand. Philippus koos ervoor Carthago te steunen en het werd even rustig in Griekenland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten