"Miauw!" zei de keizer

We hebben bij de Byzantijnse historicus Procopius (6e eeuw n.Chr.) al eerder gezien dat de keizers Justinus I en Justinianus I  hem aanleiding gaven een bijzonder slecht beeld de wereld in te sturen. Als dit waar was, moet het Byzantijnse volk blij zijn geweest dat Justinianus na bijna 40 jaar aan de macht te zijn geweest, in 565 n.Chr. overleed, want hoeveel gekker kon het worden? Justinianus werd opgevolgd door zijn neef Justinus II (±520 - 578 n.Chr.) en die kreeg de taak om de Byzantijnen verder te leiden.

Helaas heeft Justinus II zich ook niet van zijn beste kant laten zien. Volgens de Syrische bisschop en historicus Johannes van Ephese (±507 - ±586 n.Chr.) bleek hij er raar gedrag op na te houden. Een snode engel plantte een waanzinnigheid in Justinus' zien en dat had zo zijn uitwerking (Kerkgeschiedenis III.3.2):

[...] Plotseling vernielde het [de engel] zijn redelijkheid en zijn geest was geprikkeld en verduisterd en zijn lichaam werd overgeleverd aan geheime en openlijke folteringen en wrede pijnen, waardoor hij zelfs de krijsen van verschillende dieren uitte. Hij blafte als een hond, blaatte als een geit en dan miauwde hij als een kat of kraaide als een haan en vele dingen werden door hem gedaan die tegen de rede van de mens in gaan omdat ze het werk van de vorst van de duisternis aan wie hij was overgeleverd was en die zijn begrip had verduisterd, hem gevangen had genomen en alles wat hij [Justinus] deed voor elkaar bracht.

Umm... ja. Dit maakt Caligula nog heel gewoon. Overmorgen gaan we verder...

Boekentip voor vandaag:
Johannes van Ephese, The Third Part of the Ecclesiastical History of John, Bishop of Ephesus