Morgen ga je dood, mijn kind!

Op dit blog zijn tot nu toe twee stoïcijnse filosofen aan bod gekomen, Marcus Aurelius en Epictetus. Marcus Aurelius relativeerde keizerschap op een mooie manier en Epictetus legde de nadruk op het feit dat het niet past trots te zijn op dingen waar je zelf geen aandeel in hebt, zoals het hebben van een mooi paard. Dit zijn op zich twee stellingen die je tot nadenken zetten, maar ze zijn niet controversieel of shockerend voor de moderne lezer. 

Wat dat zeker wel is, is de opvatting die Epictetus tentoonspreidt met betrekking tot liefde voor vrouw en kinderen. Je vrouw en kinderen zijn volgens Epicurus externe zaken waar je zelf geen invloed op kunt hebben en als zodanig niet al te waardevol. Deze radicale opvatting verwoordt hij op een nogal kille wijze (Zakboekje 3):

Als je je kind of vrouw kust, dan is het: 'Een sterveling, meer niet, geef ik een kus.' Komt die ooit te overlijden, dan raak je namelijk niet van streek.

Nog killer dan dat formuleert hij het in zijn Discourses 3.24.84. 

Wat kan het kwaad dat je op het moment dat je je kind kust, fluistert: "Morgen ga je dood."? 

Het idee is natuurlijk om jezelf te beschermen tegen het verdriet van het verlies van een dierbare door niemand echt dierbaar genoeg te vinden om er echt verdriet om te hebben, maar dit is een benadering die de moderne mens vreemd is en daarom wel zo interessant.