Je eigen kinderen eten

De Romeinse dichter Publius Ovidius Naso (43 v.Chr. - 17 n.Chr.) is twee weken geleden aan bod gekomen en toen vertelde ik dat zijn bekendste werk De Metamorphosen was. Vandaag een korte greep uit dit werk. In dit werk vertelt hij over verschillende gevallen in de mythologie waarin een mens de gedaante van een dier aannam, niet zelden met desastreuze gevolgen. Een logisch gevolg is dat deze dichter sympatiek stond tegenover vegetariërs. Hij had daarover het volgende te zeggen (Metamorphosen 15.459-468):

Gun dus die dieren, die wellicht de ziel van onze ouders of broers bevatten of van welke aanverwanten ook, in elk geval van mensen, hun verdiende rust en vrede; laten wij onze maag niet voeden met Thyestesvoer [Thyestes was een koning die zijn eigen kinderen als maaltijd voorgeschoteld kreeg]! Hoe slecht is de gewoonte en hoe goddeloos de aanslag op eigen bloed, als mnsen met hun zwaard een jonge koe de keel doorklieven en haar zonder meelij laten klagen; als men een bokje, dat om hulp roept als een angstig kind, kan slachten of kan smullen van een vogeltje waaraan men zelf altijd graantjes gaf?

Het vlees eten van tegenwoordig is een onpersoonlijk verhaal geworden. Ik weet niet welke koe ik 's avonds op mijn bord heb liggen. Als je erover nadenkt, kan ik me heel goed voorstellen dat mensen dat liever niet eten.