Uiteindelijk komt het allemaal goed

Alexander de Grote (356 - 323 v.Chr.) was één van de grootste leiders van de wereldgeschiedenis en het is bij hem ook geen wonder dat hij als De Grote bekend staat tegenwoordig. Alexander was in de wieg gelegd om als grote leider de wereld aan zijn voeten te hebben, zoals we hebben gezien bij de voortekenen rond zijn verwekking en geboorte en het temmen van zijn paard.

Alexander was ook ambitieus. Hij spiegelde zich aan de Homerische held Achilles die, toen hij voor de keuze werd gezet, koos voor een kort en eervol leven boven een lang en gelukkig leven dat daarna geen eeuwige roem zou brengen. Alexander was, net als Achilles uit op eeuwige roem. Daarbij had Alexander wel een probleem, want zijn vader, Philippus II (382 - 336 v.Chr.) was ook een indrukwekkende figuur die nogal aan de weg timmerde om zélf heel veel grootse daden te verrichten. Volgens de Griekse biograaf Plutarchus (±46 - minstens 120 n.Chr) tot het chagrijn van zijn zoon (Alexander V.4-5):

Iedere keer, zo vaak als berichten werden gebracht dat Philippus een beroemde stad had veroverd of had gezegevierd in een vermaarde veldslag, was Alexander niet echt blij dat te hore, maar zei tegen zijn vrienden: "Jongens, mijn vader zal me overal in voor zijn; en voor mij laat hij geen geweldige prestaties over om met jullie hulp aan de wereld te tonen." Hij had geen afgunst voor plezier, niet eens voor rijkdom, maar voor grootsheid en roem. En hoe meer hij van zijn vader zou krijgen, dacht hij, des te minder zou hij zelf kunnen presteren.

Alexander heeft niet al te lang hoeven knarsetanden tot hij van die eergrijper af was. Toen Alexander 20 jaar was, overleed zijn vader en kreeg Alexander de kans die hij met beide handen zou grijpen. Alles komt toch nog goed.

Boekentip voor vandaag:
Plutarchus, Alexander