Constantijn luisterde naar de vrouwen

Het Romeinse rijk heeft een aantal grote leiders gehad die als zodanig de geschiedenisboeken in gegaan zijn. Eentje daarvan is Flavius Valerius Aurelius Constantinus (±280 - 337 n.Chr.) of Constantijn de Grote. Constantijn ontpopte zich in zijn regeerperiode van 307 tot zijn dood tot een machtig heerser die bovendien met het Edict van Milaan en het Eerste Concilie van Nicaea (geen Donatio Constantini) een belangrijke invloed had in de vestiging van het vroege christendom in de Romeinse wereld. Tenslotte stichtte hij Constantinopel, de stad die later Istanbul is gaan heten.

Waar de keizer zijn bijnaam De Grote niet aan te danken heeft, is de manier waarop hij met zijn vrouw Fausta en zijn zoon Crispus is omgegaan. Die overleden namelijk kort na elkaar door toedoen van de keizer.   Zoals veel keizers was Constantijn als de dood voor een coup of een aanslag op zijn leven en hij wist als geen ander dat je gevaren als deze ook heel dichtbij kon vinden. De Romeinse geschiedschrijver Sextus Aurelius Victor (±320 - 390 n.Chr.) geeft in het kort weer wat het lot van Crispus en Fausta was (De Stijl Van Leven En De Manieren Van De Keizers 41:11-12):

Maar Constantijn, zo zegt men, liet zijn zoon Crispus ter dood brengen op aandringen van zijn vrouw Fausta, toen hij de heerschappij over het gehele Romeinse rijk had vergaard door de wonderlijke gelukken van zijn oorlogen. Toen, toen zijn moeder Helena door excessief verdriet om haar kleinzoon, hem op zijn donder gaf, doodde hij zijn eigen vrouw, Fausta, die in het hete badhuis werd gegooid.

Constantijn was wel snel om familie te doden. Had hij naar de vrouwen moeten luisteren?