Velleius Paterculus was het hier niet mee eens en in één van de grootste stukken slijmballerij uit de Oudheid richt hij zich tot Antonius (Romeinse Geschiedenis, II.66:3-5):
Toch heb jij niets bereikt, Marcus Antonius! (Ja, ik voel me gedwongen het kader van mijn geplande werk te buiten te gaan, mijn hart bonst en trilt van verontwaardiging!) Niets, ik herhaal het, heb jij bereikt door een premie uit te loven voor het afhakken van dat luisterrijke hoofd met die hemelse stem, niets door je lugubere loon om mensen aan te stichten tot moord op de man die ooit Redder des Vaderlands was, een consul [één van de twee hoogste politieke ambten in de Republiek] van zulk formaat.Waarvan immers beroofde jij Cicero toen? Van dagen vol angst, van een oude dag en een leven dat onder jou als vorst ellendiger zou verlopen dan zijn dood was onder jou als Triumvir ["drieman," lid van het driemanschap met Octavianus en Lepidus]. Maar de roem en glorie van zijn daden en woorden, die heb jij niet weggehaald, nee, die heb je juist vergroot! Cicero leeft en zal leven in de herinnering van alle eeuwen en zolang de structuur van dit heelal (door toeval of de voorzienigheid of hoe dan ook tot stand gekomen), zolang dit universum dat hij welhaast als enige Romein voor zijn geestesoog heeft aanschouwd, met zijn verstand heeft omvat en in zijn welsprekendheid heeft belicht, overeind blijft, even lang zal het op zijn tocht door de tijd vergezeld gaan van Cicero's heerlijkheid. Alle toekomstige generaties zullen bewondering koesteren voor zijn geschriften tegen jou en zullen jouw daad jegens hem verfoeien en vervloeken; ja, sneller zal de mensheid uit de wereld zijn verdwenen dan Cicero's genie.Zolang het heelal de huidige structuur houdt, blijven we Cicero onthouden. Kan best zo zijn, want Cicero is toch één van de grootste schrijvers uit de Oudheid. Kennelijk bestonden er alleen wel verschillen van opvatting over zijn verdienste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten