[...] maar heel speciaal [naast een aantal andere goede dingen] vervulde hij [Sentius] de rol van consul bij het houden van verkiezingen. Want kandidaten voor de rol van praetor die hij ondermaats vond, verbood hij mee te dingen en als ze volhielden dat ze tóch doorgingen, dreigde hij met consulaire sancties als ze naar de Campus Martius [het Marsveld, de plek waar de verkiezingen werden gehouden] kwamen, en hij keerde zich ook tegen Egnatius. Deze was toen op het hoogtepunt van zijn populariteit en koesterde de hoop dat hij na zijn periode als praetor aansluitend het consulaat zou krijgen, zoals hij ook van aedile meteen praetor was geworden. Sentius verbood hem mee te dingen, maar slaagde er niet in dit door te zetten, waarna hij zwoer: al werd Egnatius met de steun van het volk tot consul verkozen, toch zou hij de man niet formeel benoemd verklaren. Dit was een actie die naar mijn mening de vergelijking aankan met ieder glansrijk optreden van consuls van vroeger. Maar ja, van nature prijzen wij liever wat we horen van anderen, dan wat we zelf zien en bekijken we het heden met scheve ogen en het verleden met blinde bewondering, want het ene overweldigt ons, geloven we, en van het andere kunnen we juist leren.Een actie waar we een les uit kunnen trekken, dus. Het is opvallend om te zien dat Velleius Paterculus ook hier duidelijk is dat het niet om de constitutionele structuur gaat, maar om de poppetjes. Een heel ander idee van verkiezingen dan we tegenwoordig zeggen te hebben.
Boekentip voor vandaag:
Velleius Paterculus, Van Troje tot Tiberius
Geen opmerkingen:
Een reactie posten