En plots ben je je arm kwijt

De Romeinen waren gek op wagenren-wedstrijden. Naast in Ben Hur-achtige wedstrijden in de Circus Maximus werd de strijdwagen ook ingezet in oorlogssituaties. Deze werd in de Oudheid met name gebruikt in het Midden-Oosten en de steppen van Midden-Azië. Net als bij Ben Hur werden daarbij extra dingen toegepast, want kennelijk was een set paarden met daar achter een wagen niet genoeg. Volgens de Romeinse dichter Titus Lucretius Carus (99 - 55 v.Chr.) waren strijdwagens soms uitgerust met een zeis in de as van de wielen. Dit zorgde voor een bloedbad (Over Zaken in de Natuur III.356ff):

We horen hoe de strijdwagens, ruikend met slingerende slachting, met flitsende zeisen de ledematen zo plotseling afsnoeien dat ze, gevallen van de romp, trillen op de grond, terwijl de geest en de kracht van de man geen pijn kan voelen vanwege de snelheid van zijn verwonding. En in het heetst van de strijd, probeert hij met de rest van zijn gestel opnieuw de strijd en de slachting aan te gaan zonder dat hij doorheeft dat de zeisen zijn linkerarm en schild met de paarden hebben meegesleurd; en een ander merkt niet dat zijn rechterarm eraf is en staat weer op. Een derde probeert op te staan terwijl hij een been is verloren [...]

Het moet een bloederige strijd geweest zijn. Wat valt er verder over te zeggen?

Boekentip voor vandaag:
Lucretius, De Rerum Natura