Hoe een octopus het einde betekende

Eergisteren hebben we gezien dat de Griekse filosoof Diogenes van Sinope (404 - 323 v.Chr.) naast een doelwit voor boogschutters ging zitten. De boogschutter die in de buurt aan het oefenen was, zei ik, moest weggelopen zijn. Diogenes is namelijk niet omgekomen door een pijl van deze goedbedoelende amateur. Volgens Diogenes Laërtius (3e eeuw n.Chr.) werd de filosoof bijna 90 jaar en stierf niet van ouderdom. Er zijn een aantal versies van zijn dood die de biograaf noemt. Twee daarvan hebben met een octopus te maken en een andere is helemaal in character. Diogenes Laërtius somt ze op (Diogenes van Sinope 76-77)

Diogenes zou bijna negentig jaar geweest zijn toen hij stierf. Aangaande zijn dood zijn er verschillende berichten. Eén daarvan is dat hij stierf door koliekpijnen die hij opgelopen had bij het eten van een rauwe octopus en dat hij zo zijn einde vond. Een andere is dat hij vrijwillig stierf door zijn adem in te houden [... door zijn lip stevig tegen zijn tanden dicht te houden...]. Een andere versie is dat hij, terwijl hij een octopus over de honden probeerde te verdelen, zo hard in de pees van zijn voet was gebeten, dat het zijn dood veroorzaakte.

Een opmerkelijke dood voor een opmerkelijke man en zeker niet een man waar we nu over uitgesproken zijn.

Boekentip voor vandaag:
Diogenes Laërtius, Lives of Eminent Philosophers II