Met zo'n koning kan me niets gebeuren!

Alexander de Grote (356 - 323 v.Chr.) was misschien wel de grootste veldheer uit de geschiedenis. In een bestek van een dikke tien jaar veroverde hij grote delen van de wereld en liep hij het machtigste rijk uit zijn tijd onder de voet: het Perzische rijk. Ook zijn er verhalen overgeleverd over het natuurlijke gezag en de leiderschapskwaliteiten van de koning. Eerder is aan bod gekomen hoe hij zijn paard op de knieën kreeg en een krachtige relatie met het dier opbouwde. Vandaag aandacht voor zijn soldaten.

Alexander en zijn leger waren gedurende de hele periode van de veroveringen  ver van huis op campagne en het Midden-Oosten staat niet bekend als het meest herbergzame gebied op aarde. Toen Alexander zijn troepen besloot mee te nemen door een woestijn, kwam hij daar achter. Velen van zijn soldaten kwamen om van de dorst en ook Alexander kreeg het moeilijk. Volgens de Griekse biograaf Plutarchus (±46 - minstens 120 n.Chr.) bevond het leger zich elf dagen in de woestijn en toen een aantal Macedoniërs water aan het halen waren bij een rivier, zagen ze dat de koning bijna flauwviel van de dorst. De Macedoniërs vulden snel een helm met water en renden op Alexander af. Plutarchus vertelt wat vervolgens gebeurde (Alexander 42:4-6):

Hij [Alexander] vroeg hen voor wie hun lading bestemd was. "Voor onze eigen zonen," zeiden zij. "Maar wanneer jíj in leven blijft, zullen we er nieuwe verwekken, ook al zouden we deze verliezen!" Toen hij dit hoorde, nam hij de helm in zijn handen; maar toen hij om zich heen keek en zag dat alle ruiters rondom met voorover geneigd hoofd hun blik op hem hadden gericht, gaf hij hem zonder te hebben gedronken weer terug en bedankte. "Want als ik alleen zelf drink," zei hij, "zullen zíj hier de moed verliezen."

Deze blijk van zelfbeheersing zorgde ervoor dat de soldaten om de koning heen weer helemaal enthousiast werden. Met zó'n koning kan je niets overkomen!

Boekentip voor vandaag:
Plutarchus, Alexander